Die tijd. Deze tijd. Het is weer die, deze tijd. Dé tijd.

Trauma tijd. Het is al het 9e jaar met dat ene verhaal. 9 jaar geleden gebeurde het. Nu.. 9 jaar later, heeft het nog impact op mij. Wát een onzin! Dat dát zo’n impact heeft gehad. Wie had dat kunnen denken?

Ja, onzin is het, maar ik doe er niks aan. Behalve dat ik er komend jaar therapie voor ga krijgen. Vanochtend weer een stap gezet. Praten over de therapie, praten over wat helpend kan zijn. De therapie gaat nog niet beginnen maar ik kan er wel stappen in zetten, zoals praten met m’n therapeut of moeder over wat me dwarszit rondom dat thema.

Maar nu. Deze tijd. 30 op 31 december. Die ene avond/nacht ging het mis. Nee, ik ga je niet vertellen wat er gebeurde. Het leeft nog in mijn hoofd, alsof het 123450 keer per dag nog een keer gebeurt. Het is nogal pittig. Ik ga afleiding zoeken. Ik moet me er niet tegen verzetten, maar ook niet aan overgeven. Er mee omgaan. Op mijn manier.

‘even’ doorzettten. Er breken betere tijden aan. Makkelijkere tijden. Het komt nog.